Oecumenische Viering in de Protestantse Kerk De Lichtkring Zondag 24 Januari 2021
Overweging
van pater Bert Wooning svd n.a.v. 1 Samuel, 3, 1-10
Beste Medegelovigen,
Ik weet niet
hoe het onder de protestanten is, maar onder de katholieken heeft het heel wat
tijd gekost om ons ervan bewust te worden dat wij, christenen allemaal een
roeping hebben, krachtens ons Doopsel. Dat die niet alleen is voorbehouden aan
priesters, broeders, zusters of dominees. En dat God ons op allerlei manieren
blijft roepen gedurende ons leven.
Die gedachte is vooral benadrukt door het IIe Vaticaans Concilie dat in de jaren zestig
een grote verandering in de katholieke Kerk heeft gebracht. Dat heeft o.a.
benadrukt dat wij christenen allemaal een roeping hebben in deze wereld nl. om
met alle mensen van goede wil het Rijk van God mee te helpen opbouwen: een wereld
zoals God die oorspronkelijk bedoeld heeft. En zo vruchten voort te brengen
waarvan Jezus ons spreekt in de Eerste Lezing. Dat heeft in de katholieke kerk een
meer positieve houding tegenover die wereld met zich meegebracht, alsook de
overtuiging dat we met andere gelovigen van welke godsdienstige overtuiging dan
ook, daar samen aan moeten werken.
We hebben in
de Lezing van het Woord van God
zojuist gehoord hoe Samuel door God werd geroepen. Drie aspecten vallen op in deze
Lezing:
1e)
Samuel stond open voor de roeping van God.
2e)Echter,
hij wist niet dat het de roepstem van God was. Hij had de hulp van
Eli nodig om te begrijpen dat het Gods stem was. 3e) Maar toen hij dat
eenmaal begreep, antwoordde hij volmondig: ”Spreek, Heer, uw dienaar luistert”.
En hij heeft dat antwoord waar gemaakt in zijn leven, ondanks dat het soms niet
gemakkelijk was.
1e)
Om de roepstem van God te horen heb je een open
houding nodig. Je moet afstand weten te nemen van je dagelijkse bezigheden om
tijd te nemen om zijn Woord te horen en om zo dat Woord van God, dat in ons
binnenste klinkt of wellicht van situaties buiten ons naar ons toekomt, te
horen.
Nemen
wij die tijd en zijn wij bereid om onze dagelijkse beslommeringen achter ons te
laten om ons te bezinnen over de diepere zin van ons leven? Dat wordt nog al
eens contemplatie genoemd. Karl Rahner, een bekende katholieke theoloog, heeft
eens gezegd: “De kerk welke dat dan ook is, moet contemplatief zijn of ze zal
geen toekomst meer hebben”. Het is bekend dat heden ten dage steeds meer mensen
zoeken naar de zin van hun leven, maar jammer genoeg zoeken ze die niet in de
kerken. Wat zou daar de oorzaak van kunnen zijn? Een dezer dagen las ik in de
krant dat het Bestuur van protestantse kerken zich opnieuw deze vraag heeft gesteld
en wil zoeken hier een hedendaags antwoord op te vinden.
Geven
wij in ons dagelijkse leven voldoende getuigenis van ons geroepen weten door de
Heer Jezus en Hem te willen volgen? Zijn we voldoende contemplatief? Of zijn we
alleen maar de hele dag bezig met activiteiten te organiseren in de kerk, hoe
belangrijk die ook mogen zijn?
2e)
Samuel had de hulp van Eli nodig om
te weten dat God hem riep. In de persoonlijke ervaring van mijn leven heb ik steeds
beter geleerd dat je de anderen nodig hebt om te begrijpen wat God van mij of
van ons vraagt en waartoe Hij ons telkens roept. Het meest heb ik dat geleerd
gedurende mijn 40 jarig verblijf als missionaris in Paraguay: dat ik de mensen daar, dikwijls eenvoudige
arme plattelandsmensen, nodig had om te begrijpen wat God in die situaties van
mij vroeg. Ik heb daar dingen gedaan waarvan ik nooit gedacht had dat ik ze zou
moeten doen of dat ik daartoe in staat zou zijn. Volmondig kan ik de schrijver
nazeggen die schrijft: ”Door u, mensen, kwam Gods roepstem tot mij”.
In ditzelfde verband meen ik te mogen zeggen dat de dialoog tussen ons,
christenen, degenen die proberen de woorden en het leven van de Heer Jezus in
ons leven na te volgen, zo belangrijk is. Dat we op die manier elkaar kunnen
helpen om Gods roepstem aan ieder van ons beter te begrijpen en hoe we daar een
concreet antwoord op kunnen geven.
Ditzelfde geldt
ook voor de dialoog met mensen van andere geloofsovertuigingen , zoals bijvoorbeeld
Moslims en Hin du’s, hoe moeilijk dat soms ook moge zijn. Maar op die manier
zullen we beter begrijpen wat God nu van ons vraagt in deze tijd.
3e)Samuel heeft het in zijn leven niet
gemakkelijk gehad.. Integendeel. Hij is niet zo ver gekomen als de profeet
Jeremias die God smeekte om hem zijn taak als profeet te ontslaan, omdat hij
het niet meer zag zitten. Maar Samuel heeft in zijn leven veel teleurstellingen
beleefd. Hij heeft het bijvoorbeeld ook moeilijk gehad, toen God hem vroeg om
een koning in Israël aan te stellen. Dat zag Samuel helemaal niet zitten,
aangezien hij de slechte ervaringen met koningen bij andere volkeren had
gezien.
Van de moderne
profeet Martin Luther King die zoveel heeft betekend voor de emancipatie van de
Afro Amerikanen in de Verenigde Staten, vertelt zijn vrouw dat hij het af en
toe ook niet meer zag zitten vanwege de vele tegenwerking en verdachtmakingen
en hij er de brui aan wilde geven. Maar telkens weer opnieuw, wanneer hij het
leed van zijn medeburgers zag, voelde hij zich door God geroepen om door te
gaan, ondanks alles.
Wellicht
verliezen we ook wel eens de moed, wanneer we zien hoe het aantal kerkgangers
maar achteruit blijft gaan. Of ook hoe het populisme, de immoraliteit in de
politiek en de groeiende kloof tussen rijk en arm in onze steeds sterker lijken
te worden. Maar dan is het goed ook weer hoop te blijven putten in dat Woord
van God dat ons telkens weer opnieuw roept in verschillende situaties van ons
leven om op te staan, om de moed niet te verliezen en door te gaan met de taken
waartoe Hij ons roept nl. om mee te werken aan de groei van zijn Rijk in deze
wereld . We geloven dat Hij met ons meetrekt op onze tocht door het leven.
Als
we dat doen, laten we iets van God zien aan de wereld van nu.Een schrijver zegt het zo: ”God zegt:
”Ik heb je ogen nodig om het leed van de anderen te zien; Ik heb je mond nodig
om hartverwarmende woorden te zeggen aan degenen die ontmoedigd is; Ik heb je
oren nodig om met geduld te luisteren naar je medemens die zijn hart bij je wil
uitstorten; Ik heb je armen nodig om de ander te omhelzen die getroost moet
worden; Ik heb je hart nodig om mijn liefde aan de medemens te laten voelen”.
Het is goed om ons voortdurend af te vragen: wat is mijn ( onze) roeping in deze tijd, wat kan ik ( wat kunnen wij) doen om mee te werken dat het Rijk van God groeit in deze wereld, dat wil zeggen een wereld zoals God die oorspronkelijk bedoeld heeft?
Dat
de Geest van de Heer ons daarbij moge helpen! Amen.